Umowa, mocą której w zamian za przeniesienie własności nieruchomości nabywca zobowiązany jest zapewnić zbywcy dożywotnie utrzymanie i powinien on, w braku odmiennej umowy, przyjąć zbywcę jako domownika, dostarczać mu wyżywienia, ubrania, mieszkania, światła i opału, zapewnić mu odpowiednią pomoc i pielęgnowanie w chorobie oraz sprawić mu własnym kosztem pogrzeb odpowiadający zwyczajom miejscowym. Należy podkreślić, że umowę o dożywocie można zastrzec dla osoby bliskiej zbywcy. Prawo dożywocia można ustanowić na rzecz kilku osób, w razie śmierci jednej z nich prawo ulega odpowiedniemu zmniejszeniu.
Przedmiotem umowy może być przeniesienie własności każdej nieruchomości (gruntowej, budynkowej, lokalowej) a także udziału we współwłasności nieruchomości oraz użytkowania wieczystego. Z uwagi na to, że skutkiem zawarcia umowy jest przeniesienie własności nieruchomości, umowa musi być zawarta pod rygorem nieważności w formie aktu notarialnego. Wraz z przeniesieniem własności nieruchomości następuje obciążenie nieruchomości prawem dożywocia.
Prawa dożywocia nie można przenieść na inną osobę - jest niezbywalne i wygasa ono z chwilą śmierci uprawnionego. Dodatkowo ustanowienie dożywocia można ujawnić w księdze wieczystej nieruchomości, przy czym nieujawnienie prawa nie oznacza, że prawo dożywocia nie istnieje.
Należy mieć na uwadze, że istnieje możliwość zamiany prawa dożywocia na dożywotnią rentę. W przypadku, gdy z jakichkolwiek powodów wytworzą się między dożywotnikiem a zobowiązanym takie stosunki, że nie można wymagać od stron, żeby pozostawały nadal w bezpośredniej ze sobą styczności, sąd na żądanie jednej z nich zamieni wszystkie lub niektóre uprawnienia objęte treścią prawa dożywocia na dożywotnią rentę odpowiadającą wartości tych uprawnień. Ponadto jeżeli zobowiązany z tytułu umowy o dożywocie zbył otrzymaną nieruchomość, dożywotnik może żądać zamiany prawa dożywocia na dożywotnią rentę odpowiadającą wartości tego prawa.